اصلی ترین تفاوت دو تکنیک اسپکتروسکوپی از لحاظ مکانیسم این است که یکی بر پایه جذب اتمی و دیگری بر پایه نشر اتمی یا یونی متکی است. حداکثر دما در جذب اتمی برای شعله هوا-استیلن 2300 و برای شعله نیترواکساید−استیلن 2900 درجه سانتیگراد می باشد. در حالی که این دما در حالت پلاسمای آرگون دستگاه ICP به 10000 درجه سانتیگراد می رسد. دستگاه ICP توانایی جذب همزمان چندین عنصر را دارد در صورتی که در تکنیک جذب اتمی در هر بار تزریق تنها یک عنصر قابل اندازه گیری می باشد. هزینه انجام تست در دو دستگاه و همچنین میزان دقت و حد تشخیص دو دستگاه نیز می تواند از تفاوت های دیگر این دو سیستم با هم باشد.

استفاده از گاز آرگون برای تولید پلاسما به دو دلیل است: اولا به دلیل فراوان بودن گاز آرگون، استفاده از آن ارزان تر از بقیه گازهای نجیب است. دوما اولین پتانسیل یونش آن بالاتر از عناصری مانند هلیم، فلوئور و نئون است بنابراین واکنش الکترونگیری آرگون، راحتتر از الکترونگیری سایر عناصر است.

در این روش می توان عناصر را در حد ذره در میلیون (ppm) و حتی ذره در میلیارد (ppb) تشخیص داد.